Madde ve Ruh

İçimde kara birşey var hiç söküp atamadığım. Sürekli beni yenmeye çalışan, yok etmeye çalışan birşey. iyiliğin ve kötülüğün, saflığın ve kirlenmişliğin, nefretin ve sevginin kavgasını ben ödüyor gibiyim. Bedenim ve ruhum. Zavallı bir ağaç gibi. Tutunmaya çalışıyor toprağa... Çocukluğum diyorum. Herşeyin başladığı yer... Toprakla oynadığım anlarım geliyor aklıma... Maddeye bürünmemeliydim ben. Kalmalıydım ince bir ruh olarak kainatta bir yerlerde. Şimdi ise acı çekiyorum üzerimi ve etrafımı saran maddi dünyadan. Ağırlığı ruhumla savaşıyor. Metalden bir avuç gibi sıkıyor yüreğimi. Kanatları kırılmaya yakın bir meleğin gözyaşlarını taşıyorum. Yanlışım belki de, çok hemde. Ve İçimdeki karanlık belki de bu yüzden sürekli gitmemi söylüyor bana bu diyarlardan.