Sunday, 14 July 2013
Madde ve Ruh
İçimde kara birşey var hiç söküp atamadığım. Sürekli beni yenmeye çalışan, yok etmeye çalışan birşey. iyiliğin ve kötülüğün, saflığın ve kirlenmişliğin, nefretin ve sevginin kavgasını ben ödüyor gibiyim. Bedenim ve ruhum. Zavallı bir ağaç gibi. Tutunmaya çalışıyor toprağa... Çocukluğum diyorum. Herşeyin başladığı yer... Toprakla oynadığım anlarım geliyor aklıma... Maddeye bürünmemeliydim ben. Kalmalıydım ince bir ruh olarak kainatta bir yerlerde. Şimdi ise acı çekiyorum üzerimi ve etrafımı saran maddi dünyadan. Ağırlığı ruhumla savaşıyor. Metalden bir avuç gibi sıkıyor yüreğimi. Kanatları kırılmaya yakın bir meleğin gözyaşlarını taşıyorum. Yanlışım belki de, çok hemde. Ve İçimdeki karanlık belki de bu yüzden sürekli gitmemi söylüyor bana bu diyarlardan.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
5 comments:
Karanlık ışığın yokluğudur.. Yalnızca perdeleri aç ve güneş ışığı dolsun ruhuna. Dinleme o olmayan şeyi, sadece bir yanılsamadan ibaret çünkü. Kara gözlüklerle bakmaya alıştırmıştır bizi, gözlüksüz de dünyayı seçebilirsin, ışık kamaştırsa da ruhunu...:)
Dinleme o olmayan şeyi, sadece bir yanılsama
Merhaba,
Bloğunuzu çok beğendim ve takipçiniz oldum. Sizi de bloğumda takipçi olmaya beklerim. Sevgiler
https://mommyslifetime.blogspot.com/
Yaşıyorsun yani...
ölü bir zamandı, geride kaldı sadece, tabi ölülük de.
Post a Comment